ساحل دریا صخره ای بود. با احتیاط نشستند روی صخره های سرد و سخت. دریای مقابل شان سیاهی بی انتهایی بود که هرازگاهی خطی از کف سفید رویش دیده می شد. آسمان هم دست کمی از دریا نداشت. تنها گاهی، اگر باد می توانست انبوه ابرها را پس بزند، تکه ای از ماه لاغر پیدا و ناپیدا می شد. زن نگاهی انداخت به دریا، بعد به آسمان، که هر دو غرق در تاریکی بودند. سر گرداند سمت مرد. صورت مرد در تاریکی گم بود. مرد سرش را چرخانده بود و آن سوتر را می پایید.

شیرین بدرلو

چه کسی پشت خط است؟